از یک کلام جانفزا، صد مرده احیا می کنی
هنگام تعلیم سخن، کار مسیحا می کنی

هر دم که می گویی سخن، جان می دهی ما را به تن
در جان دمیدن در بدن، اعجاز عیسا می کنی

با دانش خود هر زمان، بخشی حیات جاودان
خضری و آب زندگی، در ساغر ما می کنی

دستت چو از گچ شد سپید، آید ید بیضا پدید
یعنی به هنگام عمل، اعجاز موسا می کنی

نوحی و با کشتی خود، ما را به ساحل می بری
چون نا خدایی، با خدا، رو سوی دریا می کنی

موسی یدی، عیسی دمی، فرزند پاک آدمی
در کار، آدم پروری، پیغمبری ها می کنی

احمد معلم بوده است، خود این سخن فرموده است
با پیروی از نقش او، نقش خود ایفا می کنی

شغل تو، شغل انبیا، گفت تو، گفتار خدا
( اقرا به اسم ) گویی و درس خود انشا می کنی

نادان از جان مرده را ، و آن کوردل افسرده را

با معجز خود هر دو را، دانا و بینا می کنی

با مهر و با لطف و صفا، دل را تسلی می دهی
با دانش و دین وهنر، جان را مصفا می کنی

بس قوه ها آید به فعل، از قدرت گفتار تو،
هر غنچه نشکفته را، چون گل شکوفا می کنی

انسان انسان پروری، گر در حقیقت بنگری
در نقش شاگردان خود، خود را تماشا می کنی

تنها نه با علم وعمل، اندیشه ها می پروری

از عشق در دل های ما، صد شور بر پا می کنی

در پرتو خود ساختی ، از ذره ها خورشیدها
هر روز خورشید دیگر، تقدیم دنیا می کنی

هرگز نداری غیر حق، از حق تمنای دگر
گر غیر حق باشد یقین، ترک تمنا می کنی
علی مظاهری

سرود روز معلم, شعر در مورد روز معلم

به علم افزون و والائی معلم
اگر چه بی تمنایی معلم

فضیلت آنچنان اندر وجودت
که گویا چون معمایی معلم

به وقت ساعت تدریس قرآن
رها از قید دنیایی معلم

تو همچون چشمه امید مایی

امید نسل فردایی معلم

محصل چون گل و خود باغبانی
نسیم عطر گلهایی معلم

درون ظلمت و فقر و جهالت
تو شمع بزم شبهایی معلم

ز درد هر دل بیماری آگه
طبیب زخم دلهایی معلم

بگنجد گرچه نامت در الفبا
تو افزون از الفبائی معلم

به امر دانش و علم و فضیلت
محصل را چو بابائی معلم

به دشت خشک جمله بیسوادان
تو جاری مثل دریایی معلم

دل تاریک ما را نور امید
به دلها چشم بینائی معلم

ز قید فتنه ی کوته نظرها
سراسر خود مبرائی معلم

زبانم الکن است از گفتنیها

چو تاجی بر سر مائی معلم

چو انشاء بود درس من امروز
تو خود موضوع انشائی معلم

نوای دلکش صوت مناجات
نثارت باد هر جائی معلم

عجب نبود اگر اینک مرادی
بگوید گل سراپائی معلم

اشعار تبریک روز معلم

معلم ای فروغ جاودانی،معلم مهر پاک آسمانی
معلم ای چراغ راه دانش،معلم آیه های مهربانی

مرا ازجهل ونادانی رها کن،مرا باعلم وایمان و خداکن
بیا ای گل تو از گهواره تاگور،مرا باعلم ودانش آشنا کن

دلی شفاف چون آیینه داری،محبت و صفا در سینه داری
اگر داری گهی اخمی به چهره،ولی بی شک دلی بی کینه داری

معلم ای بهار آفرینش،تو هستی افتخارآفرینش
تو هستی گوهر نایاب دریا،عجب دارم زکار آفرینش

معلم ای فروغ جاودانی،معلم مهر پاک آسمانی
معلم ای چراغ راه دانش،معلم آیه های مهربانی

مرا ازجهل ونادانی رها کن،مرا باعلم وایمان و خداکن
بیا ای گل تو از گهواره تاگور،مرا باعلم ودانش آشنا کن

دلی شفاف چون آیینه داری،محبت و صفا در سینه داری
اگر داری گهی اخمی به چهره،ولی بی شک دلی بی کینه داری

تو می خواندی الفبای رشادت،تو گفتی راه ایمان وسعادت
به مردانی که رفتند عاشقانه،تو دادی درس ایثار و شهادت