«تیم ملی ایران به جام جهانی صعود کرده و با دراگان اسکوچیچ کروات رکورد بی نظیری به جا گذاشته است. دراگان از ابتدای شروع کارش به عنوان سرمربی تیم ملی تا به حال شکستی نداشته و موفق شده در سریع ترین حالت ممکن، ایران را به جام جهانی قطر برساند. نتایجی که در دور انتخابی به دست آورده و رکوردهایی که در همین مدت جابه جا کرده، او را شایسته نشستن روی نیمکت تیم ملی در جام جهانی هم می کند؛ به ویژه این که با نسل کنونی فوتبال ایران که تقریبا بسیاری از آنها در باشگاه های به نسبت خوب اروپایی مشغول بازی هستند، این امید می رود که ایران برای اولین بار در تاریخ، در صورت قرارگرفتن در گروهی متعادل بتواند به مرحله بعدی جام جهانی هم صعود کند.

با این حال، دراگان از روزی که به عنوان سرمربی انتخاب شده تا حتی همین روزها که بدون شکست به کار ادامه می دهد مخالفان سرسختی داشته است. عده ای شیوه انتخاب او به عنوان سرمربی تیم ملی را نمی پسندند و سرمربی کنونی را حاصل زدوبندهای پشت پرده می دانند؛ عده ای می گویند کاریزمای ملی ندارد و به درد سرمربیگری در تیم های باشگاهی می خورد و عده ای دیگر هم نتایج درخشانی را که او به دست آورده، به پای بازیکنان باکیفیت تیم ملی می گذارند. حتی فضا به گونه ای پیش رفته که در آستانه جام جهانی دوباره شایعه تغییر روی نیمکت تیم ملی به گوش می رسد و عنوان می شود که ایران باید با یک مربی باکیفیت تر راهی قطر شود. اگر چه بخشی از این انتقادها به ویژه آنهایی که مربوط به دستاورد فنی دراگان اسکوچیچ به تیم ملی است بی انصافی به نظر می رسد ولی این رویه، یک امر را مشخص می کند که دراگان هم مثل بسیاری دیگر از مربیانی که روی صندلی تیم ملی نشسته اند حاشیه امنیتی نخواهد داشت. اگر چه بعید است در ترکیب فنی تیم ملی برای جام جهانی قطر تغییری ایجاد شود ولی بالاخره زمانی که وقت تغییرات برسد، آن وقت باید به سراغ گزینه هایی رفت که شایستگی نشستن روی نیمکت تیم ملی به عنوان سرمربی را داشته باشند. شاید مهم ترین بحث درباره تیم ملی این است که باید هدایت این نسل از بازیکنان تیم ملی به دست یک مربی کارکشته خارجی سپرده شود ولی استفاده از خارجی ها ظاهرا با ایدئولوژی دولت کنونی سازگاری ندارد و طبیعی است که در بین آنها بحث به کار گماشته شدن مربی ایرانی به جای خارجی ها در تیم ملی طرفدار بیشتری داشته باشد.

واضح است که اگر قرار باشد بر اساس دو، سه فصل اخیر در فوتبال ایران نتیجه گیری شود، سه مربی بیشتر شانس نشستن روی نیمکت تیم ملی را نخواهند داشت. اولی یحیی گل محمدی، سرمربی کنونی پرسپولیس است. یحیی در بین مربیان نسل جدید فوتبال ایران کارنامه درخشان تری دارد. او با پرسپولیس به قهرمانی رسیده و توانسته در سال بعد از قهرمانی هم دوباره یک تیم مدعی بسازد. علاوه بر این موارد، در لیگ قهرمانان آسیا هم نتایج درخوری گرفته و بعد از سال ها کارکردن در فوتبال ایران به عنوان سرمربی، دیگر مربی بی تجربه ای نیست. او پیش تر توانایی و هنر مربیگری اش را در تیم های دیگر از جمله پدیده و ذوب آهن و چند جای دیگر هم نشان داده و ثابت کرده توانایی رقم زدن تفاوت ها را با استفاده از اندیشه های مربیگری دارد. فاکتور دیگری که یحیی از آن سود می برد تربیت بازیکنان است؛ درست است که اعتقاد چندان زیادی به بازیکنان جوان ندارد ولی به واسطه حضورش در تیم های مختلف، شاگردهای متعددی پرورانده که حالا بسیاری از آنها در سایر تیم های لیگ برتری، در زمره برترین های تیم خودی هستند. به این ترتیب، با در نظر گرفتن دو فرض اولیه، یکی قطع همکاری با دراگان اسکوچیچ در تاریخی نامعلوم و دومی اعتقاد به مربی ایرانی، یحیی گل محمدی بیشترین بخت را برای نشستن روی نیمکت تیم ملی خواهد داشت.

گزینه دوم هم سرمربی تیم رقیب پرسپولیس یعنی فرهاد مجیدی است. شاید این پیش داوری خیلی زود باشد ولی نباید فراموش کرد فرهاد مجیدی هم دیگر آن مربی احساسی سابق نیست؛ مردی که نمی خواست اشتباهاتش را قبول کند و شکست هایش را به همه چیز ربط می داد مگر اشتباهات خودش. فرهاد هنوز با استقلال جامی نگرفته ولی او در چند فصل اخیر آن قدر پخته شده (هم از لحاظ شخصیتی و هم از لحاظ فوتبالی) که بتواند در موقعیت های سخت، تصمیمات درستی بگیرد. تیمی که او امسال ساخته، تیم سر حالی نشان داده و تغییرات تاکتیکی مورد نیاز در استقلال هم گواه بلوغ تاکتیکی این سرمربی است. فرهاد پیش تر در تیم امید ایران مدت زمان کوتاهی سرمربیگری کرده و شناخت مناسبی از جوانان باپتانسیل فوتبال ایران به دست آورده است. بر خلاف گل محمدی، او اعتقاد خاصی به بازیکنان جوان دارد و برای ساختن تیمی آینده دار می تواند گزینه مناسبی باشد. در بحث نتیجه گیری هم با وجود موفق نبودن در کسب جام تیمش را همواره در زمره مدعیان نگه داشته و در دو جام حذفی و لیگ همیشه مدعی کسب قهرمانی بوده است. فرهاد نه به اندازه یحیی ولی شانس حضور در جمع سه نفر کاندیدای احتمالی برای سرمربیگری در تیم ملی را دارد.

گزینه سوم و نهایی که اگر قرار باشد برحسب دستاوردهای امروزی اش، شانسی برای نشستن روی نیمکت تیم ملی داشته باشد، جواد نکونام است. همین حالا بسیاری اعتقاد دارند در طول پنج سال آینده، او به بهترین مربی لیگ تبدیل می شود. نکونام بر خلاف دو گزینه قبلی، تجربه حضور طولانی مدت در فوتبال اروپا را دارد و رکورددار بازی های ملی هم هست. او آن قدر با سرمربیان مختلف و مشهور کار کرده که اگر از هر کدام از آنها یک فوت و فن آموخته باشد، آینده سرمربیگری اش را تضمین کرده است. نکونام در فوتبال ایران در آستانه دروکردن جام است. او فصل پیش با فولاد، استقلال را در فینال جام حذفی شکست داد و اولین جام دوران حرفه ای اش به عنوان سرمربی را به دست آورد. «نکو» همین چند روز پیش، پرسپولیس، دیگر تیم مطرح ایران را هم در سوپرجام برد تا حالا هر دو جام مهم و فعلی دوران حرفه ای اش را با برتری برابر تیم های قدر ایران به دست آورده باشد. کارنامه او در عین جوانی پر از اتفاقات هیجان انگیز است؛ صعود نساجی به لیگ برتر، کسب سهمیه لیگ قهرمانان آسیا با فولاد، قهرمانی در جام حذفی و فتح سوپرجام، جواد را مربی خوش آتیه ای نشان می دهد. نکونام البته به سخت کوشی عجیب و غریبی معروف است و همکارانش گواه می دهند که بیش از هر مربی دیگری در لیگ برنامه ریزی دارد و آنالیز می کند. او در مقطعی، مربیگری در تیم ملی را هم تجربه کرده و با کارکردن در این فضا آشنایی دارد. برگ برنده نکونام استراتژی و بازی خوانی خوب حریفان است؛ موضوعی که باعث شده به سرعت در مقایسه با دیگر مربیان نسل جدید، در فوتبال ایران پیشروی کند. با فرمانی که این مربی جوان در پیش گرفته، اگر روی نیمکت تیم ملی ایران به عنوان سرمربی نشست، نباید زیاد تعجب کرد.»