بدون تعارف باید اذعان کرد که کشتی، چشم و چراغ ورزش ایران است؛ ورزش اول این سرزمین که همیشه در مسابقات مختلف و رقابت های بین‌المللی، از جمله المپیک، مسابقات جهانی و بازی های آسیایی برای ورزش آبروداری کرده و خورجینی از افتخارات را به ورزش ایران هدیه داده است.

سال گذشته پس از درخشش ملی پوشان آزاد و فرنگی ایران در رقابت های جهانی پاریس، شور و نشاط کشتی دوباره به جامعه تزریق شد و نام مدال آوران ایران بر سر زبان ها افتاد تا بار دیگر ثابت شود دایره طلایی، محبوب ایرانی هاست و کشتی، ورزش اول آن ها.

پس از رقابت های جهانی، ملی پوشان ایران و به استراحت پرداختند تا خود را برای سال پرفشار ۲۰۲۲ و بازی های آسیایی، و مسابقات جهانی آماده کنند. موضوعی که به یک چالش جدی برای مسئولان کشتی و ورزش تبدیل شده بود که با توجه به فاصله کم این دو رقابت مهم، کار برای کادر فنی سخت می شد اما لغو بازی های آسیایی هانگژو، باعث شد تا سردرد کشتی کمتر شود و کادرهای فنی، این روزها با آرامش خاطر بیشتری کار را پیش ببرند.

رقابت های بین المللی کشتی قزاقستان جام بولات تورلیخانوف، یکی از همین رقابت ها بود که در برنامه کادر فنی، در مسیر آماده سازی مسابقات جهانی جایگاه ویژه ای داشت و نفرات شاخصی به این مسابقات اعزام شدند.

تورنمنت رنکینگ دار؛ یک تیر و دو نشان

اگر چه به عقیده خیلی ها، سطح فنی رقابت های قزاقستان نسبتا متوسط بود و شاید میدان چندان سختی برای ملی پوشان محسوب نمی شد، اما دوری چند ماهه نفرات شاخص همچون میثم دلخانی، محمدرضا گرایی، حسن یزدانی، کامران قاسمپور و... از میادین، باعث شد تا کادرهای فنی تصمیم بگیرند این نفرات را به یک تورنمنت سبک ببرند تا پس از مدت ها تمرین، بدن آن ها در فضای کشتی باشد و هم با سرشاخ شدن با رقبا، دوباره شرایط برای حضور پدرقدرتشان روی تشک فراهم شود.

از طرفی طبق چرخه انتخابی تیم های ملی، نفرات مختلفی در رقابت های قهرمانی کشور، قهرمانی آسیا و جام تختی، محک خورده یا می خورند اما قهرمانان المپیک و جهانی نروژ، به دلیل اینکه در چرخه انتخابی در مراحل آخر وارد می شوند، نیاز به مسابقه دارند تا دوباره روی ریل کشتی قرار بگیرند و با حضور در چنین رقابت هایی، نقاط ضعف و قوتشان مشخص و رفع شود.

اهمیت بالای مسابقات برای محمد بنا و فرنگی کاران

یکی از نکات مهمی که در رقابت های بین المللی قزاقستان وجود داشت، نگاه کادر فنی کشتی فرنگی به این مسابقات و تلاش برای باز کردن گره بعضی اوزان بود. اگر چه محمد بنا، اعتقادی به انتخابی رو در رو ندارد و همین موضوع جای نقدهای بسیاری است، اما سیستم بنا بر این شیوه است که نفرات مدنظر را در تورنمنت های مختلف محک بزند تا عیار آن ها برای پوشیدن دوبنده تیم ملی مشخص شود.

یکی از این اوزان، وزن ۶۰کیلوگرم است که پویا ناصر پور و علیرضا نجاتی، دو ستاره ایران باید با یکدیگر مصاف کنند که اولین قدم از دوئل آن ها، در فینال همین رقابت ها بود که برتری نجاتی همراه شد.

از این مهم تر اما، گره کور سنگین وزن است که می تواند هر سرمربی را دچار سردرد کند. سال گذشته امین میرزازاده، نماینده ایران در المپیک بود که در اوج جوانی، عملکردی مناسب داشت و پنجم شد. او قرار بود دوبنده تیم ملی کشتی فرنگی، در مسابقات جهانی را هم بر تن کند اما در آستانه اعزام به مسابقات، به کرونا مبتلا شد تا علی اکبر یوسفی جایگزین او شود. یوسفی از فرصت پیش آمده ب خوبی بهره برد و با قهرمانی در جهان، برای اولین بار ایران را در سنگین وزن صاحب مدال جهانی کرد تا تاریخ ساز شود.

پس از آن هم میرزازاده درمسابقات امید های جهان قهرمان شد تا کادرفنی برای انتخاب فرد برتر به دردسر بیفتد. به همین دلیل هم به نظر می رسد محمد بنا، نگاه ویژه ای به تورنمنت های خارجی داشته باشد تا بتواند با محک زدن این دو نفر، فرد برتر را انتخاب کند. در نیمه نهایی این مسابقات هم دو سنگین وزن ایران با یکدیگر روبرو شدند که در یک کشتی نزدیک، میرزازاده با نتیجه ۲ بر ۲ یوسفی را شکست داد تا گره کور این وزن، پابرجا بماند و کادر فنی به دنبال محک آن ها در رقابت های پیش رو باشد.

بازگشت طلایی مثلث درخشان ایران در نروژ

یکی دیگر از مهم ترین نکات رقابت های قزاقستان، بازگشت سه قهرمان ایران در کشتی آزاد بود که پس از هفت ماه دوری، دوباره به روی تشک برگشتند.

حسن یزدانی، کامران قاسمپور و امیرحسین زارع، مثلث طلایی کشتی آزاد ایران در مسابقات جهانی نروژ بودند که سال گذشته، سالن مسابقات اسلو را زیر گام های خود به لرزه در آوردند. به جز کامران قاسمپور که در لیگ یکی-دو کشتی گرفت، بقیه نفرات در قریب به ده ماه اخیر محک جدی نخورده بودند تا کادرفنی تصمیم بگیرد در یک مسابقه نسبتا متوسط و سبک، از آن ها بهره ببرد. مسابقاتی که البته جنبه بازگشت به روی تشک و قرارگرفتن در مسیر موفقیت را داشت و برای این سه نفر چالش سختی نبود.

حسن یزدانی و کامران قاسمپور در اوزان ۸۶ . ۹۲ کیلوگرم، با صلابت ظاهر شدند و به کسی باج ندادند تا از همینجا برای رقبای داخلی و خارجی خط و نشان بکشند. در سنگین وزن هم امیرحسین زارع اگر چه به مدال طلا رسید اما به دلیل مصدومیت، و البته عدم آمادگی کافی، صلابت همیشگی را نداشت اما با تجربه خود موفق شد قهرمان این وزن شود.

حالا و با پایان این مسابقات، مطمئنا کادرهای فنی کشتی آزاد و فرنگی با دید بازتر و بهتری می توانند برای آینده ملی پوشان برنامه بریزند. ویترین بیرونی این مسابقات اگرچه درخشش همیشگی کشتی گیران را به دنبال داشت اما نشان داد در بعضی اوزان، همچون سنگین وزن در کشتی آزاد، نفرات ما با شرایط آرمانی فاصله زیادی دارند و بهتر است این اشکالات در تمرینات رفع شود تا در مسابقات جهانی با آمادگی کامل حاضر شوند.

از طرفی بعضی فرنگی کاران هم مشکلاتی مانند ضعف در دفاع و خاک را داشتند که بهتر است از همین حالا، در تمرینات و تورنمنت ها، نسخه های شفابخشی برایشان پیچیده شود تا با برطرف شدن آن ها، در مسابقات جهانی کشتی ایران دوباره بدرخشد و این مشکلات در مسابقات جهانی سر باز نکنند.