، سریال جادوگر یک مجموعهٔ تلویزیونی کمدی ایرانی است،سریال جادوگر به کارگردانی مسعود اطیابی است،سریال جادوگر از ۲۵ اردیبهشت ۱۴۰۱ از شبکهٔ نمایش خانگی فیلیمو و نماوا آغاز شده‌است،سریال جادوگر با نام قبلی ناجورها در 14 قسمت ساخته شده و روزهای یک شنبه 8 صبح از طریق پلتفرم فیلیمو و نماوا در اختیار مخاطبان قرار داشت،سریال جادوگر درباره قصه دو جاعل است که پلیس هویت آن‌ها را کشف می‌کند.

روزنامه جام جم در مطلبی به سکانس های ۱۸+ و دیالوگ های رکیک این سریال اشاره کرده و آن ها را به هیچ عنوان برای تماشا مناسب نمی داند. در مطلب روزنامه جام جم در مورد انتقاد از سریال جادوگر چنین آمده است:

سریال «جادوگر» و سکانس خلوت جهانگیر و میترا واقعا تماشای آن حتی به‌صورت انفرادی هم مخاطب را معذب و شرمنده می‌کند، چه رسد به این‌که بخواهید همراه خانواده به تماشای آن بنشینید.

آن عبارت «مناسب برای بالای ۱۲ سال» که در حوالی عنوان سریال «جادوگر» در پلتفرم‌های فیلیمو و نماوا به چشم می‌خورد، چندان یا اصلا به کار هشدار به مخاطبان نمی‌آید. حتی باتوجه به وقیح بودن برخی سکانس‌ها و صحنه‌های سریال، عبارت مثبت ۱۸‌سال هم برای رفع و رجوع ابتذال موجود در اثر افاقه نمی‌کند و افراد بالغ و پابه سن گذاشته هم از تماشای بعضی از صحنه‌ها شرمگین می‌شوند.

یکی از سکانس‌هایی که در این زمینه با واکنش خانواده‌ها و برخی کاربران در فضای مجازی مواجه شد، سکانس خلوت ظاهرا عاشقانه اما زننده و مبتذل جهانگیر و میترا با بازی جواد رضویان و شهین تسلیمی در قسمت دوم سریال جادوگر است. اولین چیزی که در این مغازله کلامی و رفتاری جلب توجه می‌کند، تفاوت سنی آشکار دو شخصیت و دو بازیگر است.

گرچه شگرد جهانگیر یعنی برقراری ارتباط با زنان کهنسال و متمول، رابطه‌ای که در این قسمت می‌بینیم را توجیه می‌کند اما در نوشتار و اجرای آن هیچ خودداری و ملاحظه اخلاقی صورت نگرفته و به نظر می‌رسد هرچه در ذهن سازندگان و بازیگران گذشته، جامه عمل به خود گرفته است.

نحوه ادای دیالوگ‌ها و کرشمه‌های غلیظ دو بازیگر، بدون این‌که نشانی از کمدی داشته باشد، تنها نشانی ابتذال را می‌دهد و بس. معلوم نیست چنین سکانسی با چه متر و معیاری مجوز ساخت و نمایش دریافت کرده و سر از پخش درآورده، مهم‌تر این‌که هنوز هم با وجود واکنش‌ها، این سکانس قابل رویت است و جهانگیر و میترا به لوث‌ترین شکل ممکن دل می‌دهند و قلوه می‌گیرند.

بلاتشبیه موضوع فریب زنان ثروتمند و سالخورده ذهن را تا حدودی به فیلم موسیو وردو یکی از ساخته‌های چارلی چاپلین می‌برد اما ببینید چاپلین چه پرداختی از این موضوع دارد و کارگردان جادوگر چه رویکرد سخیفی را برمی گزیند.

ظاهرا جادوگر قرار بود سریالی کمدی باشد و نشانه‌های ظاهری آن به‌ویژه انتخاب بازیگرانی چون جواد رضویان و احمد مهرانفر هم بر این تعمد دامن می‌زند. شاید اگر همین حالا با کارگردان و عوامل سریال صحبت کنیم هم آنها روی کمدی بودن آن تاکید و پافشاری کنند. بله، ظواهر امر حکایت از کمدی یا یک سریال خنده‌دار و خنده‌آور دارد اما اگر به تعریف و استانداردهای کمدی رجوع کنیم و نمونه‌های شاخص، موفق و ماندگار کمدی در سینمای جهان و حتی ایران را درنظر بگیریم، آن‌وقت نسبت‌های جادوگر با یک اثر کمدی جذاب و شایسته، رنگ می‌بازد و آنچه در صافی و فیلتر این معجون غریب باقی می‌ماند، چیزی جز هجو و لودگی آغشته به ابتذال و بی‌اخلاقی نیست.

آن چیزی که عذاب تماشای جادوگر را بیشتر می‌کند و باعث می‌شود نقاط ضعف آن در قصه، ساختار و بازی‌ها بیشتر به چشم بیاید، کشدار بودن آن است. این خاصیت منفی پلتفرهای ایرانی است که پیشتر در سریال‌هایی چون دل و نیسان آبی هم شاهد آن بودیم، یعنی آب بستن به قصه‌ای که کششی بیش از چند قسمت را ندارد. تنها توجیه این کار، سودجویی و منفعت‌‌طلبی بیشتر بدون احترام به وقت و هزینه کرد مخاطبان است. یعنی سریالی که دست بالا می‌تواند در قالب یک سریال کوتاه (مینی‌سریال) جمع شود، تبدیل به سریالی کشدار و فرسایشی می‌شود.

سازندگان جادوگر هم برای جبران هزینه‌های زیاد و بریز‌و‌بپاش‌هایش، لاجرم دل‌شان نمی‌آید از پای سفره‌ای که پهن کرده‌اند، برخیزند. بسیاری از آثار عظیم هالیوودی با هزینه‌های نجومی ساخته می‌شو‌د اما مخاطب هیچ‌وقت موقع پرداخت هزینه برای تماشای آنها احساس غبن نمی‌کند، چون رضایت او با اثری جذاب و درخور فراهم شده است، ولی در سینما و شبکه نمایش خانگی، غالبا با هزینه‌های نجومی و هدررفته‌ای مواجه هستیم که ابدا منجر به خروجی شایسته‌ای نمی‌شود و تماشاگر موقع مواجهه با اثر، احساسی جز ضرر و تاسف نخواهد داشت و نه‌تنها هیچ نتیجه‌گیری و آموزه اخلاقی و ارزشمندی دریافت نمی‌کند، بلکه حتی سرگرم هم نمی‌شود.