ویکتور گالیتسکی، محقق موسسه Joint Quantum Institute و علیرضا پرهیزکار، دانشجوی فارغ التحصیل JQI، در مقاله ای جدیدی که در مجله Physical Review Research منتشر شده، مدعی شدند که «واقعیت ما تنها نیمی از آن چیزی است که در یک جفت جهان در حال تعامل است». این بدان معناست که آنچه ما به عنوان واقعیت خودمان درک می کنیم در اصل تنها نیمی از آن چیزی است که در دو جهان در حال تعامل وجود دارد.

گاهی فیزیکدان ها داستان های عجیب و غریبی می سازند که شبیه داستان های علمی تخیلی است. با این حال برخی از این داستان ها واقعاً درست هستند و به اثبات رسیده اند، اما برخی دیگر هنوز به عنوان احتمالات صرف به حیات خود ادامه می دهند. یکی از این داستان های جذاب فیزیک، وجود دو جهان موازی و یا چیزی شبیه به وجود دو جهان قرینه یک دیگر است. چیزی که ما و هر آنچه ما به عنوان واقعیت در آن درک می کنیم، تنها نیمی از کل ماجراست و نیم دیگر این واقعیت در جهانی دیگر و تعامل با جهان ما قرار دارد.

این دو دانشمند زمانی که در حال تحقیق بر روی صفحات گرافن - لایه های تک اتمی کربن در یک الگوی شش ضلعی تکرار شونده- بودند، به طور تصادفی به این دیدگاه جدید خود رسیدند. آن ها متوجه شدند که آزمایش ها روی خواص الکتریکی صفحات گرافن روی هم به نتایجی شبیه جهان های کوچک منجر می شود و ممکن است بتوان این پدیده را به سایر حوزه های فیزیک تعمیم داد. در پشته های گرافن، رفتار های الکتریکی جدید، از فعل و انفعالات بین صفحات منفرد ناشی می شود، بنابراین شاید فیزیک بتواند به طور مشابه از لایه های برهم کنش در جای دیگر - شاید در نظریه های کیهان شناسی درباره کل جهان - پدیدار شود.

این دانشمندان می گویند؛ ویژگی های الکتریکی استثنایی گرافن و ارتباط احتمالی آن با واقعیت ها موازی از فیزیک ویژه ای ناشی می شود که توسط الگو هایی به نام الگو های موآر تولید می شود. الگو های Moiré زمانی شکل می گیرند که دو الگوی تکرار شونده روی هم قرار می گیرند. در پشته های گرافن، الگو های جدید فیزیک موجود در صفحات، به ویژه رفتار الکترون ها را تغییر می دهند. گالیتسکی و پرهیزکار دریافتند که فیزیک دو صفحه گرافن را می توان به عنوان فیزیک دو جهان دوبعدی که در آن الکترون ها گهگاه بین دو جهان پرتاب می شوند، دوباره تفسیر کرد. این دستاورد الهام بخش این دو دانشمند شد تا ریاضیات را تعمیم دهند تا در جهان های ساخته شده از ابعاد مختلف، از جمله ابعاد چهار بعدی خودمان، اعمال شود، و بررسی کنند که آیا پدیده مشابه ناشی از الگو های موآر ممکن است در حوزه های دیگر فیزیک ظاهر شود یا خیر.

گالیتسکی و پرهیزکار با برداشتن دو نسخه از نظریه انیشتین در مورد چگونگی تغییر جهان در طول زمان و ایجاد اصطلاحات اضافی در آن که به این دو نسخه امکان تعامل را می دهد، یک مدل ریاضی (که آن را گرانش مویر می نامند) ایجاد کردند. آن ها به جای نگاه کردن به مقیاس های انرژی و طول در گرافن، به ثابت ها و طول های کیهانی در جهان ها نگاه کردند. در ادامه این دو شروع به ساختن مدلی دقیق تر از یک جفت جهان متقابل کردند. هر یک از این دنیا ها به تنهایی با استاندارد های معمولی ما یک دنیای کامل هستند و هر کدام از مجموعه های منطبق از همه مواد و میدان ها پر شده است. از آنجایی که ریاضیات اجازه می داد، آن ها همچنین شامل زمینه هایی بودند که به طور همزمان در هر دو جهان رخ می داد.

این مدل دقیق و جدید نشان می دهد آنچه ما به عنوان واقعیت درک می کنیم، در واقع تنها نیمی از آن چیزی است که وجود دارد. چیزی که نیمه دوم آن در جهان دیگر و البته در تعامل با جهان ما قرار دارد و به طور همزمان در حال رخ دادن است. البته خود این دانشمندان خاطرنشان می کنند که یافته آن ها قطعیت ندارد و اصولاً امکان بررسی همه جزئیات در این مدل وجود ندارد؛ بنابراین آزمایش های آینده می تواند تعیین کند که آیا این دیدگاه منحصربه فرد الهام گرفته از گرافن، مستحق توجه بیشتر است یا صرفاً یک ایده جالب است که به زودی به سطل اسباب بازی فیزیکدانان خواهد رفت.

منبع: scitechdaily