ماه رمضان، ماه مهمانی خداوند می باشد که از اعمال مستحبی در روز بیست و ششم ماه رمضان، خواندن دعا و انجام اعمال سفارش شده مختص این روز می باشد.
متن و ترجمه ی دعای روز بیست وششم ماه رمضان
هر روز و هر شب ماه مبارک رمضان فرصتی است برای نزدیک تر شدن به خداوند و دوری از گناهان و این فرصت ها با اعمال و ادعیه ای که برای تک تک لحظات این ماه پرفضیلت سفارش شده است برای ما فراهم گشته پس این فرصت ها را غنیمت بشماریم و امروز باهم، در بخش دین و مذهب دعای روز بیست و ششم ماه رمضان را قرائت کنیم.
بسم الله الرحمن الرحیم
اللهمّ اجْعَل سَعْیی فیهِ مَشْکوراً وذَنْبی فیهِ مَغْفوراً وعَملی فیهِ مَقْبولاً وعَیْبی فیهِ مَسْتوراً یا أسْمَعِ السّامعین.
خدایا قرار بده کوشش مرا در این ماه قدردانـی شده و گناه مرا در این ماه آمرزیده و کردارم را در آن مورد قبول و عیب مرا در آن پوشیده ای شنواترین شنوایان.
شرح دعای روز بیست و ششم ماه رمضان
در ادامه شرح دعای روز بیست وششم ماه مبارک رمضان را از زبان آیت الله مجتهدی تهرانی (ره) میخوانید :
اللهمّ اجْعَل سَعْیی فیهِ مَشْکوراً
در این بخش از دعا می خوانیم، خدایا سعی و کوشش و تلاش ما در ماه رمضان را بپذیر! واژه «مشکوراً» به معنای «تشکرن کن» است و مقصود آن در این دعا «بپذیر» و «قبول کن» است.
آیت الله مجتهدی تهرانی می افزاید:آدم زحمت می کشد و روزه می گیرد، گرسنه و تشنه می شود؛ اما غذا و آب نمی خورد و کم خوابی ماه رمضان را تحمل می کند و اگر خدا تلاش های ما را قبول نکند، کاری از ما ساخته نیست. اگر زحمتی و رنجی کشیده شود و حاصلی در پی نداشته باشد، اتفاق ناگواری افتاده است.
این استاد بزرگوار می گوید:ما باید غصه بخوریم که نکند اعمال ما را آفت بزند. مثلاً یک غیبت می تواند تمام زحمات ما را هدر دهد. اگر غیبت کنید 40 روز اعمال خوب شما در نامه اعمال شخص غیبت شونده نوشته می شود و اگر عمل خوبی نداشته باشید، گناهان آن شخص در نامه اعمال شما نوشته می شود. این روایت از معصوم (ع) در کتاب «غیبت» از آیت الله مجتهدی نوشته شده است.
باید به خودمان بپردازیم و ببینیم که خودمان چه کار کرده ایم؛ آیا ما هیچ عیبی نداریم؟ گل بی عیب خداست و ممکن نیست که ما عیب نداشته باشیم. در روایت آمده که «چه می شود انسان را، یک خار کوچک را در چشم رفیقش می بیند؛ اما شاخه ای که در چشم خودش رفته را نمی بیند.»
این عالم ربانی تصریح می کند:این روایت کنایه از این است که انسان عیب های بزرگ خود را نمی بیند؛ اما عیب کوچک مردم را می بیند.
آیت الله مجتهدی تهرانی در ادامه اظهار می کند:این حدیث از معصوم (ع) است که خوش به حال کسی که عیب خودش را می بیند و به عیب کس دیگری کاری ندارد.